Worship alleen

Is aanbidding iets tussen ons en God. Dat hoorde ik vandaag. Volgens mij is aanbidding iets tussen God en de gemeente. We aanbidding in gemeenschap als individu. Veel mensen denken nog steeds erg individualistisch. Daarmee doe we de gemeente als gemeenschap tekort. Maar bovenal erkennen we niet het individu een mens in gemeenschap is.

Samen op zoek naar Traditie

Binnen "emerging churches" is met op zoek naar theologische uitgangspunten voor het geloof. Ook al is het nog maar beperkt, de eerste tekenen zijn zichtbaar. Stanley Grenz en John Franke zijn toonaangevend met boeken als "Renewing the Center" en "Beyond Foundationalism". In het eerst genoemde boek gaat Grenz op zoek naar de kern van het evangelisch theologische denken, dat voor hem in de laatste 20-30 jaar op een dood spoor terecht is gekomen. Hij pelt de theologie af om het daarna weer op te bouwen. Hij lijkt bezig te zijn met een theologische deconstructie. Hij vraagt zich dan af wat je na deconstructie overhoudt. Wat is de kern van je theologisch denken? Volgens mij moet die kern alles te maken hebben met theologische rode draden die door de geschiedenis geweven zijn.

Hij komt met drie kaderpalen:

• Een theologie moet het evangelie als kern hebben.
• Leerstellige orientatie (doctrinal in orientation).
• Katholiek (algemeen) in visie. De theologie moet een universele strekking hebben.

Hij spreekt van een "generous orthodoxy". Hij is op zoekt naar theologische ruimte en een vrije adem. Kunnen we met de theologische geschiedenis in het achterhoofd komen tot een theologie die de vernieuwend is, maar die de verbinding met het verleden niet verbreekt?

Mannen als gemeentestichters

The man, the mission and the message! Ben je het met hem eens?

Death by ministry

Op de blog van Mark Driscoll staan interessante opmerkingen over stress, werkdruk, prioriteiten, enz. in een bediening. Voor iedereen die worstelt met grenzen is het een een aanrader om eens te kijken.

Traditie met een grote T of kleine t

Binnen de Rooms Katholieke kerk is de apostolische successie een rode draad met de kerk van het begin. Protestantse en evangelische kerken kennen iets dergelijks niet. Zij erkennen ook geen bisschoppelijke autoriteit die de kerk haar bestaansrecht geeft. Wat bindt evangelische gemeente met de kerk van alle tijden en alle plaatsen? Voor vele kerken is dat de kern van het evangelie zoals die verwoordt is in geloofsbelijdenissen. Deze geloofsbelijdenissen verwoorden de Traditie met de grote T. Zonder deze Traditie staan kerken buiten de heilsgeschiedenis. Het betekent wel dat kerken zich moeten scharen achter deze geloofsbelijdenissen. Maar hoe ga je dan om met veranderingen in een geloofsbelijdenis? Of staat deze voor altijd vast? Ik denk het niet. De kerk moet altijd zich in gebed altijd uitstrekken naar de leiding van de Heilige Geest. Dat is ook wat de kerkvaders deden toen ze deze belijdenissen opstelden. Blijft wel staan wat in deze tijd de Traditie met de grote T is. Scharen we ons achter de geloofsbelijdenis van Nicea, een geloofsdocument dat in veel kerken nog wordt gelezen? Of zijn er nog andere geloofspunten die ons zouden moeten binden en die nu onderbelicht zijn. Ik denk dat geloofsbelijdenissen een basis moeten zijn om ons geloof van alle tijden te belijden. Wel moet de kerk de vrijheid nemen om ingebed en onder leiding van de Heilige Geest te zoeken naar verbindende geloofsantwoorden in deze tijd.

Apostolische succesie

De paus heeft het de afgelopen weken weer eens duidelijk gemaakt dat de ware kerk toch de kerk is die teruggaat op Petrus. Tijdens Vaticanum II was er een opening naar heil binnen andere kerk verbanden, maar dat lijkt nu weer van de baan. Binnen de Rooms Katholieke kerk is de apostolische successie van enorm belang. Het bepaalt de voortgang van de kerk in de geschiedenis. Het wordt gezien als een ankerpunt. Dat is geheel anders binnen evangelicale verbanden.

Emerging churches zetten zich met name af in de VS af tegen het bestaande evangelicalisme. De banden worden doorgesneden en er wordt "opnieuw" begonnen. De lijn met de geschiedenis is er bijna niet en velen weten niets van hun voorgeslacht. Het gaat dan volgens mij om de traditie met de kleine t. De geschiedenis en geloofsovertuigingen door de eeuwen heen. Binnen de Roomse kerk wordt deze traditie bewaakt door uiteindelijk de Paus. Is deze traditie in de evangelicale wereld wel van belang? Binnen emerging churches zie je dat soms op willekeurige wijze, geput wordt uit deze traditie. Maar daarbij is de traditie niet een verbindingslijn met het verleden, maar een informatiebron. Hechten wij belang aan traditie, willen we daar echt waarde aan hechten? Volgens mij moeten we dat wel doen. We moeten ons verleden onderzoeken en daaruit ons heden mee voeden en vormen. Traditie is belangrijk en mag niet overboord gegooid worden. Moet we dan klakkeloos de traditie omarmen? Nee, er zijn wel kaders. Over die kaders gaat het de volgende keer.

Mop

Mensen die mij kennen weten dat ik niet zo'n moppenverteller ben, maar deze wil ik jullie niet onthouden. Een oude 1-dollarmunt en een versleten 20-dollarbiljet komen bij een bank om met pensioen te gaan. Terwijl ze samen op de lopende band liggen om te worden vernietigd, raken ze in gesprek. Het biljet begint over zijn reizen door het land. "Ik heb een heerlijk leven gehad. Ik ben in Las Vegas geweest en in Atlantic City en in de beste restaurants van New York. Ik heb op Broadway de beste artiesten gezien en ik heb zelfs een cruise gemaakt naar de Caribbean. "Wow", zet de dollarmunt. "Jij had een leuk leven". "Maar vertel...", vraagt het biljet. "Waar ben jij zoal geweest in jouw leven?" De munt antwoord: "Oh, ik ben in de katholieke kerk geweest, in de protestantse kerk, in de baptistenkerk, in de lutherse kerk..." Het 20-dollar biljet valt hem in de rede: "Wat is een kerk?"

Groeiende verschillen in gemeenten

Dat zegt Ds. P.J. Teeuw in een nieuw verschenen boekje over de kerk in zijn algemeenheid. Teeuw komt uit de Gereformeerde Bond in de PKN kerken. De oorzaak van de verschillen is dat de kerk niet meer in een isolement bevindt en dat "invloeden van buitenaf niet meer zijn tegen te houden". Oude tradities staan ter discussie. Dat laatste is belangrijk. Want over welke tradities hebben we het dan? Sommigen denken aan de Rooms Katholieke kerk waarin de traditie een plaats heeft naar de openbaring in de Bijbel. Anderen zien het in de belijdenissen. Weer anderen zien het in de liturgie van de eredienst. Niet veel mensen zullen dit weten, maar traditie komt ook in bijbel voor. Er zijn verschillende plaatsen waar we het woord paradosis of de afgeleide werkwoordsvorm paradidomi tegenkomen. Het meest in het oog springend voorbeeld is 1Kor11. Paulus zegt daar in vers 11 over het avondmaal: "want zelf heb ik bij overlevering van de Here ontvangen". Paulus spreekt hiervan traditie, net zoals hij dat doet in vers 2 van dit zelfde hoofdstuk. Verschillende Engelse vertalingen vertalen de "overleveringen" van vers 2 met "traditions". De vraag die dan ook naar voren treedt is deze: wanneer spreken van van traditie als anker van onze identiteit en wanneer is het een ballast die onze identiteit verstard? Over welke traditie heeft Paulus het hier? De volgende keer meer.

Zijn we creatief genoeg in ons denken?

Op deze "emerging" blogs discussiëren mensen dat het een lieve lust is. Ik merk steeds vaker dat we het erg moeilijk vinden om ons als geloofsgemeenschap te positioneren ten opzichten van de rest van deze wereld. Sommigen willen de kloof kleiner maken, anderen definiëren de kloof, weer anderen spreken van een counter culture houding. We vergeten wel eens dat de wijze van kerk zijn sterk gekoppeld is aan de huidige cultuur. Er zijn weer heel wat mensen die gemeenschap op de voorgrond brengen. Ook het kabinet is daar mee bezig: samenwerken en samenleven moeten we met elkaar. Is het mogelijk om tot de essentie van de kerk door te dringen? Volgens mij is de kerk altijd mede door de cultuur gevormd. Is dat niet het geval is, krijg je Amish achtige verschijnselen die lachend worden bekeken door buitenstaanders. We mogen als kerk daarom niet stil blijven staan en zijn aan verplicht in beweging te blijven. In de komende posts iets meer over verandering en verstarring.