Orthodoxie

Zes vormen van orthodoxie op een rij. Aanrader, hier de link.

Even afremmen

Soms

moet je even afremmen

eerlijk voor God worden

de stilte zoeken

en al tastend

het aan Hem overlaten.

The bible according to google earth

The bible according to google earth.

Kierkegaard

Al luisterend naar het BBC programma "In our Time" denk ik dat het waard is om Kierkegaard te bestuderen in de "emerging church". Derrida is ruim onder de loep genomen. In het programma wordt gezegd dat Derrida beïnvloed is door Kierkegaard. Hier is de link.

The new christians (2)

Kan een "emerging church" verschillende christelijke smaken in zich opnemen? Ja, zegt Tony Jones, want dat is Generous Orthodoxy (zie het boek van McLaren). Deze openheid zet de eigen theologische overtuiging op spanning. Het laat andere overtuigingen toe, zonder dat het bedreigend is.

Volgens Jones heeft het conservatieve smaldeel een te beperkte blik gehad. Het milieu, racisme of dierenrechten werden als snel in een liberaal hokje geplaatst.

Jones zoekt naar de derde weg. Niet liberaal. Niet conservatief evangelisch. Wat dan wel?

Het is de vraag of dat "emergent" is. Ik hoop daar achter te komen. Een zekere Anthony heeft bij "emergent" wel een aantal antwoorden gevonden, die hij niet vond in de pinkstergemeente waartoe hij behoorde.

1. "what I see in the emergent church are the conseptual tools and practices that break out of that imperialistic past."
2. "and second is the notion of friendship."

Kunnen we deze twee punten koppelen aan de Nederlandse situatie? Ja en nee. Het evangelicale smaldeel in Nederland kent niet de extreme vormen die het wel kent in de VS (Henk Binnendijk vergelijk ik even niet met Pat Robertson). Ik zie eerder dat de evangelicalen in Nederland niet precies weten wie ze nu eigenlijk zijn en waar ze voor staan. Volgens mij zitten ze in een geweldig identiteitscrisis. Dat doet mij pijn. Ik herken mij in het tweede punt. Ook in Nederland ontstaat een netwerk van jonge (van geest) gemeentebouwers uit allerlei kerkelijke achtergronden. Ze vinden elkaar vanuit een bewogen missionair hart. Er ontstaan via bijeenkomsten en blogs vriendschappen. Ik waardeer deze ontwikkeling enorm.

Iets voor Nathan?

Veel opwekkingsliederen kloppen niet

Dit is de tijd van Elia, Mozes, Ezechiël, David? (opw570)
Als je de tekst goed op je laat inwerken, moet je tot de erkenning komen dat de tekst zo cryptisch is dat je niet weet hoe deze tijd er uit ziet.

Heer u bent welkom (opw573)
Dit lied is gebasseerd op een onjuiste theologie. De gemeente is geen gastheer van Jezus, Jezus nodigt uit.

Gelukkig dat een bekende opwekkings-liedjes-schrijver als Matt Redman erkend dat veel "worship" niet klopt. Ben benieuwd of jij er ook zo over denkt.



Gelukkig dat er ook hele goede teksten bij zitten! Laat ik dat vooral niet vergeten.

Fitna

Wie schrijft er deze dagen niet over? Ik dus.

Liturgie en Pasen

Afgelopen week vroeg iemand waarom de donderdag voor Pasen "witte donderdag" wordt genoemd. Eerlijk moest ik bekennen dat ik dat niet wist. Daarom ben ik wat gaan "google-n" om daar achter te komen. Via Wikipedia ontdek je een wereld van oude liturgieën die in de Rooms Katholieke Kerk (RKK) werden gevierd. Ik wist dat natuurlijk wel, maar op een "goede Vrijdag" als deze gaan dergelijke gebruiken sterker voor mij leven. Wanneer het lijden van Jezus in symbolen wordt uitgedrukt, komt het dichterbij. Overigens wordt gesproken van "witte donderdag" omdat de kruisbeelden met een witte doek werden bedekt. In de RKK zien je vaak Jezus hangen aan het kruis. Over dit beeld werd dan die witte doek gelegd.

Eén van de gebruiken die mij aansprak, wil ik kort toelichten. Op "goede Vrijdag" wordt de Godslamp gedoofd als teken van het sterven van Jezus. De Godslamp brandt bij het altaar, ook als er geen mis. Het duidt om de aanwezigheid van Christus, ook als de kerk niet samenkomt. Het doven van de lamp wijst op het moment van Jezus' sterven: Jezus is vanaf dat moment afwezig. Daarna speelt ook het orgel niet meer en wordt er geen zegen uitgesproken. Dat geeft de gelegenheid aan de bezoekers om stil te staan bij het offer van Jezus en om te bidden.

In de "emerging church" is er steeds meer openheid om dergelijk gebruiken in de eigen samenkomsten een plaats te geven. Ik kan begrijpen waarom. Het doven van een lamp kan opeens een licht doen ontsteken in iemands geest. Juist postmoderne mensen zoeken naar dergelijk symbolen om hun gevoelsleven handen en voeten te geven. Leonard Sweet noemt postmoderne mensen "multi-sensory". Het gaat niet alleen om de woord-verkondiging, hij gaat ook om het voelen, ruiken, zien en proeven.

Ik hoop dat juist wanneer het Licht voor drie dagen wordt gedoofd, het licht voor heel veel mensen op deze aarde aangaat!

The new christians (1)

In de komende posts blog ik over het nieuwste boek van Tony Jones: "The new christians". Jones is coördinator van "Emergent" in de Verenigde Staten. Dit boek beschrijft "Emergent" en daarmee ook delen van de "emerging church". Dat maakt het boek voor mij bijvoorbaat interessant.

Het eerste hoofdstuk plaatst Jones de "emerging church" in een kader. In de kern is de "emerging church" in de Verenigde Staten een reactie-beweging. Men reageert op kerkelijke beleving die gekleurd is door het modernisme, terwijl het postmodernisme hand over hand in invloed toeneemt. Met name het conservatieve evangelicalisme moet het ontgelden.

Jones ziet de invloed van het modernisme in twee theologische stromingen terugkomen: het liberalisme en het fundamentalisme. Beide staan als twee polen tegenover elkaar, maar hebben in essentie hetzelfde epistemologische vertrekpunt. De "emerging church" zoekt een "derde weg". Ik hoop in dit boek er achter te komen wat deze derde weg is volgens Jones.

De uitdaging voor de evangelische gemeenten van de 21ste eeuw

Op 12 april organiseert de Evangelische Theologische Faculteit in Leuven (België) een conferentie onder deze titel. Info op onder deze link. Sprekers: Johan Lukasse, Filip de Cavel, Daniël de Wolf en Patrick Nullens. Voor 16 Euro mag je erbij zijn.

Waaraan meet je geluk af?

Er was eens een vrouw in India die hard moest werken om voor haar gezin brood op de plank te krijgen. Haar man was vroeg aan een ziekte overleden en alles kwam vanaf dat moment op haar schouders terecht. Ze werkte van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat. Ze pakte alles aan waartoe ze in staat was. Ze verdiende er net genoeg geld mee om het hoofd boven water te houden. Gelukkig had ze kinderen die haar hielpen op allerlei manieren, ook al waren ze nog maar jong. Deze jaren waren zwaar en moeilijk. Soms zag ze het niet meer zitten en wilde ze het wel uitschreeuwen. Maar ze moest door, wat kon ze anders doen? Ze kwam uit een lage kaste en dat betekende dat veel baantjes voor haar geen optie waren. De jaren verstreken, de kinderen werden ouder. Sommige leerden van het doorzettingsvermogen van hun moeder. Ze kregen een kans om naar school te gaan en om te studeren. Zo nu en dan kwam er op het gezicht van de vrouw een kleine glimlach. Het zag ernaar uit dat ze haar kinderen iets blijvends had kunnen meegeven. Door het harde werken was er een band in dat gezin ontstaan. Ze hielpen elkaar op moeilijke momenten. De vrouw werd ouder. Werken werd moeilijker. Werken werd een last en op een moment ging het gewoon niet meer. Ze was oud en versleten. Toch was ze niet alleen, ze woonde bij één van de kinderen in huis. Ze voelde de warmte van de familieband. Ondanks het moeilijke leven voelde ze zich voldaan.

Er was eens een man in Nederland. Hij was intelligent en studeerde met vlag en wimpel af van Nijenrode. Dit was de droomstart die hij vanaf dat hij de basisschool verliet voor ogen had. Hij had er hard voor moeten werken, de opleiding kostte dan ook een lieve duit. Maar dat zou hij later met grote cijfers terug verdienen. Hij ging werken in het middenmanagement van een multinational. Hij genoot van het werk, hij zat op zijn plek. Tijdens een bedrijfstraining ontmoette hij haar. Hij was op slag verliefd en ze trouwden. Na een jaar of vier kwamen er twee kinderen. Enige schatten, ze waren zijn alles. Al snel werden ze naar een kinderdagverblijf gebracht, want mama wilde ook graag aan haar carrière werken. Maar gelukkig, hij zag hen ieder weekend en dan nam hij een paar uur de tijd voor hen. Laatst had hij een vlieger gekocht en met z'n vieren probeerden ze 'em uit op het strand. Op het werk viel hij op door zijn gedrevenheid. Van het middenmanagement klom hij snel op, hij nam de leiding over van een fabriek. De productie nam toe. Daar moest hij wel 80 uur per week voor werken, maar het resultaat zag je. Dat viel op bij de leiding van het bedrijf. Hij kreeg de ene bonus naar de andere. Hij zag zijn kinderen weinig, maar later zou hij dat inhalen, beloofde hij zichzelf. Zijn vrouw klom ook op op de carrièreladder. Op feestjes hoorden ze bij de geslaagden. Toen hij met pensioen ging was hij bestuursvoorzitter en daar was hij trots op. Hem werd een groot feest aangeboden, hij had het bedrijf op een hoger plan gebracht. Helaas zaten zijn kinderen in het buitenland en werkten aan hun eigen carrière. Maar ze stuurden een e-card met de beste wensen. De man kwam in een verzorgingshuis terecht. Zijn vrouw overleed een paar jaar daarvoor aan een beroerte en hij probeerde er nog steeds wat van de maken. Hij voelde zich een beetje alleen. Zijn kinderen hadden het te druk met het opzoeken van hun vader, ook al voelde hij zich alleen, hij had er begrip voor. Toen stierf de man. De verpleegster die aan zijn bed stond, zuchtte. Er was niemand anders. Zijn kinderen stuurden een kaartje vanuit New York. Twee jaar later bezochten ze zijn graf. Dag pappa!

Indeling Emerging chuch

In mijn afstudeer thesis ben ik op zoek gegaan naar categorisering van de Emerging church. Hier is er weer een.

Oude wijze mensen

Vanmorgen hadden een Mariska en ik een gesprek met mijn nieuwe baas van CAMA Zending en zijn vrouw. Ze kwamen op kraambezoek. Boven de post staat dat is iets zinnigs wil zeggen over oude mensen, maar de aanleiding daarvoor was onze zoon die een week of vier geleden werd geboren. Het is een mooi kereltje. Maar nu weer terug naar de oudere mensen. In dat gesprek van vanmorgen kwam het op mentoren en oude mensen die als mentor zouden kunnen functioneren.

Ik constateer een aantal zaken:

1. Er zijn maar weinig oude wijze mensen die als mentor kunnen functioneren. Ik heb niet zulke goede ervaringen met oude mensen. Tijdens een stage in een gemeente bezocht ik alle 65plussers twee keer. Totaal zo'n 50-60 gesprekken. Velen van hen klaagden over wat niet goed was gegaan in het dagelijks leven, de familie en in de gemeente. Weinigen straalden een stuk levenservaring uit die aanstekelijk was. Nog steeds verbaas ik mij over hen.
   
2. De vraag die ik mijzelf stelde in dat gesprek was deze: ben ik later ook zo'n oude verbitterde man? Een verbitterd mens wordt nooit een goede mentor voor anderen. Graag zou ik later voor een jongere generatie een mentor functie willen vervullen, dus moet ik nu mijn levenservaringen koesteren en ervan leren. Een potentiële mentor is iemand die openstaat voor God en de ander. Maar een potentiële mentor leert voortdurend door te lezen, door te studeren, door ervaring.
   
3. Ik heb wel eens voor mezelf deze gedachteoefening gedaan: wie zou ik kunnen vragen als mentor? Ik had wel een aantal namen, maar er was altijd een grote schroom om op iemand af te stappen. Anderen die deze schroom minder hadden, werden bij potentiële mentors die ze DE vraag stelden niet met open armen ontvangen. Volgens mij moeten er meer mensen zijn die het omgekeerde traject volgen. Welke potentiële mentor stapt op iemand af met de vraag: Ik zie in jouw een groot potentieel, mag ik de komende tijd je mentor zijn? Er kan een grote potentie ontdekt worden voor het koninkrijk van God.
4. Om mentor te zijn moet je tijd reserveren voor een ander. Tijd is schaars. We geven meer tijd aan taken dan aan mensen. We schrijven eerder een beleidsstuk om mentoren op te leiden dan om zelf mentor te zijn. Waar gaat het nu daadwerkelijk om?
   

Wie wil zo'n mentor zijn? Er lopen geweldige jonge mensen rond die graag op weg geholpen willen worden. Wie mag ik noteren?