In hoeverre moet de kerk aansluiten bij de cultuur? Dit probleem houdt de kerk de laatste decennia met name bezig. Waarom? Ik denk dat dat komt doordat de kerk naar de marge wordt gedrukt. De kerk moet daardoor positie kiezen. Zo kan de cultuur als uitgangspunt genomen worden. De kerk sluit naadloos aan bij veranderingen die zich rondom voordoen. De eigenheid van de kerk komt daardoor wel onder spanning te staan. Aan de andere kant is de kerk een "Resident Aliens". Dat wil zeggen dat de kerk tegenover de cultuur staat. De kerk is totaal anders en degenen die een kerk bezoeken moeten daar ook rekening mee houden.
Henk de Roest grijpt daarbij terug op de eerste eeuwen. De kerk ontstond in een niet-kerkelijke omgeving. Er ontstaan met name kleine christelijke groepen. In deze omgeving hadden de eerste christenen geen eigen gebouwen, maar gebruiken de "maaltijd aan huis". Mensen die Jezus volgen werden direct een gemeenschap.
Ik denk dat dat een aanwoord is op het gemeente zijn in deze postmoderne cultuur. De gemeenschap garandeert dat het kerk-zijn uniek is. Ze is uniek omdat de gemeenschap gevormd wordt door de aanwezigheid van Christus. Daardoor zijn ze anders en moeten ze ook anders zijn. Omdat Jezus anders is. Aan de andere kant stellen ze zich open. Openheid verreist kennis van de omgeving. Zonder contact zal openheid een lege huls zijn. Ik denk dat op deze manier de kerk als kleine gemeenschap kan overleven in deze postmoderne cultuur. De raakt haar eigenheid niet kwijt, maar is wel in staat zich te beweging in de wereld van vandaag de dag.
Daarbij komt dat de betrokkenheid van de deelnemers toeneemt. Doordat ze zichtbaar deelnemen aan het functioneren van het geheel, zullen mensen sneller oog krijgen voor de eigen groep en de omgeving. Het blijkt steeds weer opnieuw dat kleine groepen krachtig kunnen werken in de omgeving. De kerk in de eerste eeuw is het zichtbare bewijs.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten