Leiderschap

Rogier Bos heeft op zijn blog een entry gewijd aan leiderschap. Ik herken veel in wat hij zegt. Onder andere zegt hij dat hij met zijn visie en ondernemerschap andere leiders helemaal gek kan maken. Met name als die anderen meer een management stijl van leiderschap hebben en proberen structuur te geven aan een visie die verandert en bijgesteld wordt en zich verder ontwikkelt. Dynamiek en structuur moeten op elkaar afgestemd worden. Gebeurt dit niet dan haken mensen af.

Binnen de emerging gemeenschap worstelt men met leiderschap. Postmodernen hebben een hekel aan hierarchie. Sla "Emerging Churches" van Bolger en Gibbs er op na en ze zullen dat beamen. Hierarchisch leiding geven stuit op weerstand. Toch zijn er leiders nodig, of je nu modern of postmodern bent. Voormalig premier van Beigië Jean-Luc Dehaene zegt dit in de krant van dit weekend:

"Waarschijnlijk moet een nieuwe generatie, die zelf in de tijd van internet en zapcultuur groot geworden is, de leiding krijgen om wat uit te kunnen richten."

Hij spreekt dan over de politiek in Europa, maar dit geldt ook voor de kerken en gemeenten. Met name in een geloofsgemeenschap zul je een bepaalde richting op moeten, wil je recht doen aan Jezus' onderwijs om mensen bekend te maken met Hem.

Jaren geleden had ik een discussie over de wijze waarop leiderschap werd beleefd binnen de Vergadering der gelovigen. In deze geloofsgemeenschap stelt men geen oudsten aan. Ik was het daar niet mee eens, want er staat immers in het NT dat Paulus o.a. Titus aanspoordt om dat wel te doen. Ik reageerde meer vanuit de structuur die met name in de latere brieven van Paulus naar voren komt, de Vergadering legt de nadruk op het organische, dat in de eerste brief aan Korinte de boventoon heeft.

Binnen de Vergadering (er verandert wel iets, maar veel groepen functioneren nog steeds zo) moet leiderschap opkomen vanuit de groep van gelovigen. Er is dan sprake van natuurlijk leiderschap, oudsten zijn mensen die door hun geestelijk leven, karakter en vaardigheden een overwicht hebben op de groep. Vaak is het zo dat dergelijke geloofsgemeenschappen door deze wijze van leidinggeven ontzettend lang blijven hangen in allerlei problemen of plannen. Niemand hakt de knoop definitief door, zodat een volgende stap kan worden gemaakt.

Rogier maakt onderscheid in leiderschap en dat helpt om structuur aan te brengen in het gedachteproces. Blijft de vraag staan hoe leiderschap binnen een "emerging" community herkent en erkend wordt. Mijn gedachten daarover komen in een volgende post.