Een rood hoofd

Deze weken moet het gebeuren. Mijn scriptie moet af. Daarom zit ik elke dag in de boeken en schrijf dat het een lieve lust is. Ik ben nu bezig met een hoofdstuk over postmodernisme. Dit onderwerp is bijna niet analytisch te beschrijven, het fenomeen postmodernisme verzet zich tegen alle vormen van systematiek lijkt het wel. Mijn analytische geest vind het dan ook lastig om er een stap voor stap verhaal van te maken. We zullen zien wat ervan komt. Postmodernisme (PM) is nogal eens gedemoniseerd. Het zou de waarheid verkwanselen. Alles zou relatief zijn. Misschien dat sommige PM-denkers dat hebben gezegd, maar dat is niet het hele verhaal. Ik haal er veel positieve gedachten uit. Bijvoorbeeld dat je ook buiten de geijkte patronen mag denken.

Ik herinner met nog een uitweiding van iemand die eindigde met: "Ja, hé Haije!" Op dat moment moest ik een Zoeklicht-eindtijd-schema, dat net was uitgelegd, met duidelijke knikken bevestigen. Een ander voorbeeld. Ik herinner me in mijn stagetijd een bijbel studie waar ik een bijbel gedeelte uitlegde. Blijkbaar was dit anders dan één van de vorige voorgangers had gedaan en dat werd mij door een kring lid nadrukkelijk duidelijk gemaakt. In die tijd kon ik daar nogal eens een rood hoofd van krijgen. Later ben ik over dergelijke voorbeelden nogal ontstemd geraakt. Blijkbaar was het niet bijbels om iets anders te denken over de "eindtijd". Buiten het schema was er geen heil.

Er ademt in het PM-denken een vrijheid van denken. Met die relativiteit van de waarheid valt het reuze mee. Ook geldt dat voor het lezen van de bijbel. Je mag over zaken anders denken zonder van je orthodoxe sokkel te vallen. Moet je dan niet grondig nadenken? Juist nog meer, want in de discussie moet je kunnen verantwoorden waar je voor staat. Ben je dan niet meer recht in den leer? Een postmodern iemand zou daar graag eens een boom over op willen zetten!