Snappie?

Taal is een vreemd ding. Als je een andere taal moet leren, is dat nogal duidelijk. Door woorden te stampen en enig begrip te krijgen van de grammatica gaat dat mettertijd beter lukken. Gelukkig dat er, in mijn geval, wel enig begrip is als je duidelijk maakt dat je niet alles begrijpt wat een Spanjaard zegt. Maar taal gaat verder dan alleen grammatica en woordbetekenissen. Ik ervaar dat mensen soms wel de betekenis van de woorden begrijpen, maar de boodschap van een zin of een referaat niet begrijpen. Dat heeft niets te maken met verstandelijke vermogens. Twee groepen of mensen die met elkaar proberen te communiceren, kunnen heel snel langs elkaar heen praten. Elk mens gebruikt taal in een eigen context. Wittgenstein heeft dat "taalspelen" genoemd. Woorden kunnen in een sociale groep een totaal andere betekenis hebben dan in een andere onderscheiden groep. Je gebruikt de taal aan de hand van spelregels, al dan niet bewust toegepast.

Binnen een cultuur die anders is dan de mijne, moet ik niet alleen de taal leren, maar ook leren hoe de taal een boodschap overbrengt. Dat dat nogal nauw komt, wil ik met een voorbeeld duidelijk maken. Binnen de kerken praat men nogal eens langs elkaar heen. Dit zorgt voor veel wrijving. Door een verschillende golflengte kunnen mensen totaal andere beelden hebben van een gecomminceerde boodschap. Op theologisch vlak zie je dan in de "emerging church". Met name in de VS worden men van van alles beschuldigd, zonder dat het "taalspel" binnen de "emerging church" goed is bestudeerd. Vanuit twee te onderscheiden kampen of culturen probeert men te communiceren, maar dat lukt door de verschillende taalregels maar heel summier.

Het is nodig om een hermeneutiek van het taalspel te ontwikkelen, zodat we in toenemende mate in staat zijn om binnen verschillende culturele groepen elkaar te verstaan.