Laten we deze discussie als volwassenen voortzetten

Lees vooral deze blogpost! De diepgaande theologische discussie gaat verder op straat.

Drie maanden of twee weken aan zending ruiken

Na een reactie van missiologische professional en een korte herinnering van mijzelf, nu reflectie op korte termijn zending.

Verschillende zendingsorganisatie bieden korte zendingstrips aan naar het buitenland. Verschillende, met name jonge, mensen uit mijn omgeving hebben een dergelijke reis gemaakt. Wat is het voordeel van een dergelijk ervaring?

1. De drempel voor een zendingstrip is laag. Het duurt kort en als het niet bevalt, dan is de tijd te overzien. Je kunt dan in een korte tijd iets ontdekken van een andere wereld.
   
2. Iemand kan aan zending ruiken, zonder verdere verplichtingen. Een zendingstrip is dan een soort stage.
3. Een zendingwerker op het "veld" kan iemand uitnodigen voor een kort project. Dat geldt met name voor praktische zaken, bijvoorbeeld het bouwen van een gebouwtje.

Wat is het nadeel van een dergelijke ervaring?

1. Het betreft vaak jonge mensen met weinig (geestelijke) werkervaring. Ze hebben dan veel begeleiding nodig van een meer ervaren persoon.
2. De tijd is vaak te kort om thuis te raken in de cultuur. Daar komt bij dat de meeste jonge mensen zich niet voorbereiden, zodat ze niet op de hoogte zijn van de plaatselijke gewoonten. De kans bestaat dat er meer schade wordt aangericht dan dat het tot zegen is. Dat klinkt aangedikt, maar dat is het niet.
   
3. Vaak spreekt men de landstaal niet, een goed gesprek met iemand op straat is dan niet mogelijk, terwijl deze zendingstrips vaak bestaan uit straatevangelisatie. Men verwacht dat de meeste mensen Engels spreken. In Nederland is dat wel het geval, maar dat is echt een uitzondering. Hier in Spanje spreekt bijna niemand Engels (hoewel men er hard aan werkt om dat te veranderen).
   
4. Veel zending is gebaseerd op relaties, met name in Europa. De korte termijn trip is vaak te kort om een relatie met iemand op te bouwen. Geloofsbeslissingen zijn een proces. De tijd dat mensen massaal Jezus "aanname" in hun hart is voorbij.

Waar zijn dergelijke trips met name geschikt voor. Ten eerste voor praktische zaken. Ik noemde daar al een voorbeeld van. Ten tweede kan een dergelijke trip het plaatselijke geloonfsleven versterken. Ik denk dan aan uitwisselingsactiviteiten tussen gemeenten in verschillende landen. Voor alle andere gevallen zou ik pleiten voor zendingswerk voor de langere termijn. Wat is twee jaar op een mensenleven?

Het weer in Spanje

Deze week werd er door de "weer"-autoriteiten een weeralarm af. De regen kwam met bakken naar beneden in de buurt van Valencia en Murcia. Enorm veel kelders stonden daar blank. In Granada daarentegen was het gisteren warm en kurkdroog. De lucht was gevuld met Saharazand dat ook bij ons in de straat naar beneden kwam. Normaal kun je de bergen helder zien, maar nu leef er een soort waas voor te zitten. De auto zit er nog steeds onder het zand en de kleder ligt vol met stof. De wind was hard en droog. Eerder deze week was het al een stuk kouder geworden en ik meende al de eerste sneeuw op de Sierra Nevada te zien. Maar blijkbaar kan het in een enkele dag geheel omslaan en zitten we nu weer lekker buiten met een graadje of 25 op de middag. Tot de wind omslaat en we de warme lucht uit Noord Afrika niet meer over ons heen krijgen, dan zal de temperatuur wel weer snel zakken. Maar tja, een graadje of 22-23 in oktober is nog steeds lekker...

Online theologische en missiologische magazines

Er zijn verschillende E-zines op het web die zeker de moeite van het lezen waard zijn. Hieronder noem ik er een paar met de webadressen waar je ze kunt vinden:

Journal for Baptist theology and ministry
Encounters
Next Wave
The Ooze

Ik hoor graag of jij er ook een aantal leest...

Zendingsbediening of zendingstrip

In de jaren '90 was Love Europe ontzettend populair (kijk hier voor een overzicht van OM's geschiedenis). Dit evenement werd georganiseerd door Operatie Mobilisatie (OM) en bestond uit een congres van één week met aaneengesloten een evangelisatietrip van drie weken. Ik ben in die tijd twee keer naar Oost Europa gereisd. Het evangelisatiedeel bestond vooral uit gesprekken op straat, mime, zingen, literatuur uitdelen en het bezoeken van kerken. Ik herinner me nog een Roemeense priester die onze activiteiten niet geheel goedkeurde. Ik vond dat toen raar, want zijn kerk had niet de juiste geloofsovertuiging en wij wisten wel hoe het precies zat. Nu kijk ik beschaamd terug en denk aan deze priester die langer op die plek zijn bediening handen en voeten gaf en ik, ik was een paar weken later weer thuis in een Nederland waar het economisch veel beter ging. Ik herinner met de wodka-adem van sommige mensen. Ik zie nog de armoede in de Oekraïne en de tranen van een oudere vrouw die ontzettend arm was. Ik herinner met de wanhoop van iemand die in het post-Chaucesku geen kans op werk had. Ik ruik nog het zweet en voel de stoppels van een band die met twee kussen gaf. Over cultuur verschillen gesproken.

Voor wie was deze reis bedoeld? Voor OM was het een mogelijkheid om een westerse interpretatie van het evangelie aan de mensen ter plekke voor te leggen (je moet je bekeren en dan kom je in de hemel). Daar is in wezen niets mis mee. Elke interpretatie van het evangelie is mede cultureel gevormd. Van belang lijkt mij te bepalen wat je reis heeft uitgewerkt. Wat heeft mijn aanwezigheid bijgedragen aan het geestelijk of materieel welzijn van deze mensen of van mij? Ik probeer dat uit mijn herinnering op te diepen, en sommige zaken komen boven.

Eerlijk gezegd weet ik niet precies wat er met de mensen gebeurd is die ik heb gesproken. Ik kreeg nog een brief van iemand die graag en foto wilde hebben. We hebben het in het briefcontact verder niet over geloof gehad. Later hoorde ik dat er in een dorp mensen tot geloof waren gekomen. Kwam dat door ons? Ik kan het me niet meer herinneren, misschien wel. De reis was OOK voor mij bedoeld. Ik ben er ontzettend door gevormd. Ik genoot van het congres en de internationale sfeer. Nog steeds vind ik dergelijk evenementen geweldig. Ik geniet van de gesprekken met jonge christenen uit allerlei landen, uit allerlei christelijke achtergronden en vooral met allerlei verschilldende plannen.

Waarom is Love Europe op dit schaal gestopt? Op het hoogtepunt kwamen er ongeveer 3500 mensen naar toe. En waarom werken dergelijke in deze tijd niet meer? Dat in de volgende post.

Een zendingstrip of een zendingsbediening

Er zijn nogal wat zendingsorganisaties die korte termijn zending aanbieden. Je kunt daar dan twee weken of drie maanden snuffelen aan het "zendingsleven". Of zoals iemand eens tegen mij zei: "ik wil wel eens zien hoe het gaat op een missiepost". Nu, zo had ik mijn eigen woonkamer nog niet gezien. Korte termijn zending is een gevolg van de snelle tijd waarin we leven. Veel jonge mensen willen iets van alles meemaken. Je zou iets kunnen missen, toch. En daarom doe een beetje van alles. Er zitten verschillende kanten aan een dergelijke trip. Voordat ik in een volgende post daar zelf iets over wil zeggen, eerst een reactie die ik vond in het meest recente e-zine Encounters:

Short-term mission. Probably this is one of my hobby horses, but I do despair that now we spend more money and more energy in getting people doing what I would call baptised tourism than into the slog of long-term mission. I realize that there are some situations where someone can contribute helpfully in a short time, especially in supporting long-termers in some clearly defined way. I also understand that for some people such a trip is life changing, and that most long-termers nowadays have done a short term visit previously. However, I think the balance is completely out of kilter. Moreover, even if most long-termers now have done short term, most short termers don't go on to become long termers, and research says that after five years a high proportion of short termers have lost all interest. It seems that many short term trips are a variation on an adventure holiday, with a vaguely Christian twist. Vast quantities of Christian money are diverted to support this. Is this right? Also, biblical mission must involve the kind of incarnational lifestyle which by definition cannot be achieved in a short trip. We should make short trips clearly observational and learning trips, and not use the term 'mission' in them. We need to help individuals and churches understand that really significant mission still requires long-term investment, learning a language, trying to understand a culture, growing to know and be known and trusted… In our impatient culture, we need to recapture the importance of 'a long obedience in the same direction'. And we also need a thorough review of how we prepare people who do go on short-term trips, and how we follow through afterwards so that a higher proportion of them will develop a lifelong global heart and mind, and be catalysts in their churches and communities.

Bericht nummer 200

200 dus!