Je zit in de auto met je vrouw en bent de weg kwijt...

Schat, volgens mij ben je hier al een keer eerder langs gereden. Volgens mij niet hoor! Ik heb thuis nog op de kaart gekeken en het is de eerste links. We komen te laat als het nog langer duurt, vraag anders even die man op die fiets daar. Laat nou maar, ik weet het al, hier links. Dat zei je een kwartier geleden ook al. Toe, stop even. Nee, nee, we zijn er zo. Hier links, of was het rechts?

Bekend? Elke man heeft er last van.

De kerk en de strijd tegen abortus

Er staan grote billboards naast de weg die zeggen dat een beschermde diersoort meer zorg ontvangt dat een niet geboren kind. Het is allemaal in het kader van een campagne tegen de verruiming van de abortus-praktijk Spanje (een tijdje terug waren de "vrouwen op de golven" nog in het nieuws). Maar hier geen Dorenbosch die voor een kliniek demonstreert, maar een landelijke actie. Een bisschop legt tijdens een persconferentie uit waarom deze actie wordt gehouden: de regering is bezig te wet aan te passen en dat vraagt om een reactie van de Rooms Katholieke Kerk. Het Ministerie voor de gelijkheid van de vrouw bereidt deze aanpassing voor. Concreet komt het er op neer dat wordt voorgesteld om abortus tot 14 weken vrij te stellen. Wanneer een kindje tijdjes de zwangerschap afwijkingen vertoond, moet dat kunnen tot 22 weken. Tieners tussen 16-18 jaar hoeven niet meer hun ouders te raadplegen als ze een abortus willen laten uitvoeren. Op dit moment mag er alleen geaborteerd worden als er sprake is van geweld (tot 2 maanden), in het geval dat de foetus misvormd is (tot 22 weken) of wanneer er sprake is van een levensbedreigende situatie voor de zwangere vrouw. Voor degene die Spaans lezen, hier de link.

Ik zal maar niet de foto's van de echo van Nathan op het web plaatsen toen hij nog maar 11 weken was, maar de rillingen lopen mij over de rug als ik besef dat een kindje van 14 weken wordt geaborteerd met de nieuwe wetgeving in het achterhoofd. Maar dat is mijn persoonlijk noot. En misschien zijn sentimentele gevoelens niet altijd een goede raadgever.

Een onafhanklijk platform zoekt op dezelfde wijze het grote publiek: Derecho a vivir. In het begeleidende filmpje op de website legt iemand uit dat het niet gaat om het grondrecht om te doden, maar om het recht om te leven. Binnenkort is er een demonstratie in Madrid, samen met nog andere organisaties.

Om heel contreet te worden dit voorbeeld. Wat opvalt in Spanje is dat het aantal kinderen dat geboren wordt met het Syndroom van Down de afgelopen tijd gedaald is. Bijboorbeeld deze link benadrukt dit:

A report from Spain shows that abortion is being used for eugenic purposes to eliminate the "unfit," specifically children with Down's syndrome. Recent statistics show that almost 95% of Spanish babies diagnosed with Down's syndrome are aborted.

Ook al is deze link van een Katholieke bron en kan ze bevooroordeeld zijn, deze cijfers liegen er niet om. Ook al zouden de cijfers lager zijn, het is even schrikken. (Dit staat in schril contrast met de Spaanse maatschappij die mensen met een verstandelijke handicap op wil nemen in de maatschappij.) Ik ben in het geheel geen doem-denker en zeker geen Dorenbosch. Maar als ik mijn eigen kind zie, die overigens geheel gezond is, dan sta ik hier toch even bij stil (wie waren het ook al weer die pronken met hun eigen kroost op het internet?). Er kan altijd over gediscucieerd worden over ethische kwesties, de uitzonderingen en ga maar even door en dat zal ook wel gedaan worden in Spanje, maar dat sluit niet uit dat er kinderen geaborteerd worden. Elke dag weer. Als ik in Nederland woonde, werd ik spontaan lid van een organisatie als de VBOK. Wat let je. Ik heb de petitie ondertekend op "Derecho a vivir".

I am second

Als je leven lijkt te zijn verwoest door allerlei dingen. Als er geen hoop meer is. Dan vertellen deze mensen dat ze hoop hebben gevonden. "I am Second" is een initiatief dat navolging verdient.

Context-loze gemeenteopbouw

Een groot aantal boeken over gemeenteopbouw presenteren hun ideeën zonder rekening te houden met de locatie waar deze theorieën ingepast moeten worden. Of het nu Schwartz, Warren of Hybels is, het lijkt of hun tijdloze en plaats-loze ideeën een Platonisch karakter hebben. Het ideaal moet gewoon toegepast worden, dat is alles. Ideeën zijn makkelijk op papier te zetten, het uitvoeren in een context des te moeilijker. Hadden ze daar nu maar meer energie in gestoken.

Cell-church

Ik was gisteren bij een cell-church conferentie met Joel Comiskey. Het cell-church "systeem" is vooral bekend geworden door de mega-gemeente van Paul Yonggi Cho is Zuid Korea. Het cell-church kent verschillende varianten, maar de basis kenmerkt zich door een hiërarchische opbouw van de gemeente in cellen of huiskringen. Een andere term die veel wordt gebruikt is G-12. In dit systeem bestaat een cel uit 12 personen. Elk van deze 12 is leider van een kring op een lager niveau in de hiërarchie. In de gemeente zit iedereen dus in 2 kringen of cellen: 1 kring waar hij of zij deelnemer van is en 1 waar hij of zij leider van is. De cel moet groeien, om op een gegeven moment te splitsen. Op deze wijze wordt de groei van de gemeente gekanaliseerd. Elke cel heeft als taak mensen uit te nodigen voor de cel.

In Zuid Korea en Midden/Zuid Amerika zijn op deze wijze een redelijk aantal mega-gemeenten ontstaan. Maar in Noord Amerika en Europa wil het maar niet echt lukken. Alhoewel, in de VS zijn er wel een paar, bijvoorbeeld Bethany in Baton Rouge. Maar in Europa is het anders. Daarom was het eigenlijk een beetje vreemd dat deze conferentie toch in een Europees land werd georganiseerd. Nu ontstaan er in Spanje redelijk wat Latijns Amerikaanse gemeenten, dus eigenlijk is het ook weer niet vreemd.

Maar, en daar wil ik naar toe, ik heb zelf steeds meer moeite met gemeenten met een dergelijke vaste en, in mijn ogen, rigide systeembouw. Het ging mij in eerste instantie ook niet zozeer om de inhoud, maar meer om het netwerken. We proberen een informeel netwerk op te zetten van leiders of geloofsgemeenschappen die sterk de nadruk leggen op een missionaire presentie in de maatschappij. Dus begaven Silvester en ik ons naar Madrid, op zich al een dikke vijf uur rijden vanaf Granada. De conferentie bleek tijdens de eerste dag nogal tegen te vallen. We zijn dan ook aan het einde van de dag maar weer huiswaarts gekeerd. Jammer van de lange rit en weer een illusie armer. Hieruit werd weer eens duidelijk dan mijn visie op gemeente-zijn aan het veranderen is en veranderd is. Contextloze systeembouw gaat me tegenstaan.

Op zich is een cel of huiskring een goede vorm, waar gemeenschap voorop staat. Maar wanneer een gemeente in een westers land in een dergelijk systeem wordt geperst, is het heel moeilijk te incarneren in een fluïde, postmoderne westerse samenleving . Systeemdenken en postmoderniteit bijten elkaar. Een tweede punt is dat in een westers land deze strakke hiërarchie weerstand oproept. Niet iedereen is een leider en wil in een leiderschapskorset gedrukt worden. Volgens mij gaat het ook in tegen het unieke van elke persoon. Een ander aspect is de tijd die iemand moet steken in een cel. Elke week betekent het twee keer bij elkaar komen. Veel mensen in Spanje zijn niet in staat om dat vol te houden. Waarschijnlijk in heel veel westerse landen geldt hetzelfde. Tot slot, het delen van cellen zet de gemeenschap tussen mensen onder druk. Het steunen, helpen en vertrouwen van elkaar heeft tijd nodig. Wanneer een cel deelt, begint dit proces weer overnieuw. Mensen raken op een gegeven moment gefrustreerd als ze weer het vertrouwen moeten schenken aan weer een nieuwe groep mensen. Comiskey zal zeggen dat je het systeem kan aanpassen aan de situatie, maar het blijft een systeem.

We hebben wel wat kunnen netwerken, maar dat waren dan net weer die mensen die van buiten Spanje als zendingswerker binnen Spanje aan de slag zijn. Latijns Amerikanen functioneren op een geheel ander niveau en zullen in mijn ogen nooit op grote schaal de "gewone" Spanjaard bereiken. Daarom ontstaan er veel Latino gemeenten, met weinig "native" mensen. En daar was het ons wel om begonnen.

Gaan we een cel-kerk beginnen? Ik denk het niet. Weet het wel zeker van niet. Het leverde op de terugweg wel weer gesprekken op, laat dat dan en positief punt zijn. En.... wat doe ik nu met de boeken in mijn boekenkast die door de spreker van deze conferentie geschreven zijn? Daar denk ik nog even over na. En, tot slot, netwerken in Spanje blijkt moeilijker te zijn dan ik dacht.