Vanmorgen hadden een Mariska en ik een gesprek met mijn nieuwe baas van CAMA Zending en zijn vrouw. Ze kwamen op kraambezoek. Boven de post staat dat is iets zinnigs wil zeggen over oude mensen, maar de aanleiding daarvoor was onze zoon die een week of vier geleden werd geboren. Het is een mooi kereltje. Maar nu weer terug naar de oudere mensen. In dat gesprek van vanmorgen kwam het op mentoren en oude mensen die als mentor zouden kunnen functioneren.Ik constateer een aantal zaken:
- Er zijn maar weinig oude wijze mensen die als mentor kunnen functioneren. Ik heb niet zulke goede ervaringen met oude mensen. Tijdens een stage in een gemeente bezocht ik alle 65plussers twee keer. Totaal zo'n 50-60 gesprekken. Velen van hen klaagden over wat niet goed was gegaan in het dagelijks leven, de familie en in de gemeente. Weinigen straalden een stuk levenservaring uit die aanstekelijk was. Nog steeds verbaas ik mij over hen.
- De vraag die ik mijzelf stelde in dat gesprek was deze: ben ik later ook zo'n oude verbitterde man? Een verbitterd mens wordt nooit een goede mentor voor anderen. Graag zou ik later voor een jongere generatie een mentor functie willen vervullen, dus moet ik nu mijn levenservaringen koesteren en ervan leren. Een potentiële mentor is iemand die openstaat voor God en de ander. Maar een potentiële mentor leert voortdurend door te lezen, door te studeren, door ervaring.
- Ik heb wel eens voor mezelf deze gedachteoefening gedaan: wie zou ik kunnen vragen als mentor? Ik had wel een aantal namen, maar er was altijd een grote schroom om op iemand af te stappen. Anderen die deze schroom minder hadden, werden bij potentiële mentors die ze DE vraag stelden niet met open armen ontvangen. Volgens mij moeten er meer mensen zijn die het omgekeerde traject volgen. Welke potentiële mentor stapt op iemand af met de vraag: Ik zie in jouw een groot potentieel, mag ik de komende tijd je mentor zijn? Er kan een grote potentie ontdekt worden voor het koninkrijk van God.
- Om mentor te zijn moet je tijd reserveren voor een ander. Tijd is schaars. We geven meer tijd aan taken dan aan mensen. We schrijven eerder een beleidsstuk om mentoren op te leiden dan om zelf mentor te zijn. Waar gaat het nu daadwerkelijk om?
5 opmerkingen:
Ik vrees dat je de vraag ook nog op een verkeerde plek stelt. Welke oude wijze mensen bloggen nu of lezen een blog. De meesten zijn nog maar net op weg om de computer te ontdekken ;-)
Als je in je blog spreekt over "levenservaringen koesteren en ervan leren" is dat een hele moeilijke. Je koestert namelijk vaak de goede kanten van je ervaringen, maar niet de moeilijke en pijnlijke momenten. Dat zijn de momenten die mensen geneigd zijn weg te stoppen en waar men het meest verbitterd over is.
Die momenten worden vaak op anderen afgewenteld, maar zijn voor mij leerpunten om mijzelf beter te leren kennen. Om het maar met Matthijs en zijn huidige blogreeks te spreken: "dan leer je je eigen schaduwen kennen". Geconfronteerd worden met je eigen gebreken is heel erg zwaar. Voor mij is dat het bewijs of iemand echt bereid is te leren of niet.
Op je vraag over mentoren denk ik dat mensen zich zelf moeilijk opwerpen als mentor, omdat ze zichzelf niet willen opdringen. Het kan ook aanmatigend overkomen om jezelf als mentor aan te bieden. Gelukkig heb ik een aantal mensen gehad (en die heb ik nog), die als mentor met mij zijn meegelopen. Zij velden geen oordeel over dingen die ik zei of deed. Ze hielden me wel vaak de spiegel voor of lieten me zien wat de consequenties waren van mijn daden.
Als je dat wilt, ben ik best bereid om af en toe eens te bomen over zaken waar je mee bezig bent. Om eens te kijken of ik je daarmee tot hulp kan zijn....
Haije een heel erg herkenbare post, helaas zou ik zeggen.
Eigenlijk heb ik de hoop op een mentor op gegeven en lijkt me "intervisie"/peer-to-peer/netwerken de meest geschikte optie.
@Rick,
Het was niet helemaal mijn doel om via deze post een mentor te vinden. Toch vind ik het sympathiek dat je dit aanbiedt. Je bent de eerste die dat doet en dat waardeer ik enorm. Ook al zit ik vanaf mei 2008 in Spanje, ik houd het in mijn achterhoofd. Misschien kom ik een keer bij je terug.
@Nico-Dirk,
Wat je zegt klopt ook in mijn geval. Toch heb ik ook zo nu en dan behoefte aan een persoonlijk gesprek. De inhoud van een dergelijk gesprek past niet altijd in een context die jij aangeeft. Blijft staan dat juist in deze tijd netwerkachtige structuren ontstaan.
Hallo Haije,
Ik ben een tijd geleden erg geïnspireerd door het boek van Gordon McDonald, "Breng veerkracht in je leven". Hij gaat juist in op de vragen die jij stelt en de noodzaak in de kerk om oude wijze mensen te hebben. Hij benadrukt het belang van geestelijke vaders en moeders die als mentor functioneren en die hun levenservaring delen. Het beeld dat McDonald schetst is mooi, maar de realiteit is helaas anders - wat jij schrijft is herkenbaar.
In elk geval heb ik de ambitie om veerkrachtig te blijven, hopelijk ben ik dat over 30 jaar nog en kan ik ook een geestelijke vader zijn.
Zie voor een uitgebreide samenvatting van het boek christenboek.blogspot.com/2006/04/breng-veerkracht-in-je-leven-gordon.html
groet,
Roland
@Roland,
Ik ken het boek, heb het gelezen, ben zelfs naar het seminar geweest. Goed dat je daar op wijst. MacDonald zei op dat seminar dat hij zich aanbood aan jonge mensen waarin het een groot potentieel zag.
Wat is blijven hangen is dit. Hij zei dat mensen die achter in de 40 zijn in hun ontwikkeling kunnen doorgroeien of een afvlakking meemaken. Gaat de ontwikkeling door, dan kun je voor andere (jonge) mensen tot grote zegen zijn. Zo oud ben ik nog niet, maar MacDonald zit in het achterhoofd.
Groet, Haije
Een reactie posten