Openbaring uit Willow

Ik hoop dat heel veel evangelische voorgangers die een hoog een activiteiteitsquotient hebben deze wijze les uit Willow ter harte willen nemen. Ik zou zo mee willen doen met het onderzoek! Op de site staat informatie om als gemeente betrokken te raken.

Laat de ware Che Guevara opstaan!

Ik merk dat er een aantal Nederlandse bloggers zijn die van mening zijn dat de kerk radicaal moet veranderen. Soms blijken de vormen aangepast te moeten worden, anderen plegen een Derridiaande deconstructie toe op het wezen van de kerk.

De geschiedenis laat zien dat de cultuur grote invloed heeft op kerkelijke structuren. Ook al zullen veel theologen het ten stelligste ontkennen, cultuur vormt de kerk. De uitspraak "Ecclesia semper reformanda est" gaat elk moment op. Het is wel van belang onszelf de vraag te stellen of veranderingen alleen van toepassing zijn op structuren of in meer algemene zin op de sociologische kenmerken van de geloofsgemeenschap? Zijn deze veranderingen ook op de theologie van toepassing? Ik komt tot de ontdekking dat het geldt voor beide. De theologie is ingebed in een cultuur die haar vormt. Ook daar willen heel veel theologen niet aan. Met een voorbeeld wil ik dit aantonen. Eeuwenlang is de positie van de vrouw ondergeschikt geweest aan die van de man. Onder invloed van de feministische golven de afgelopen decennia komt er meer ruimte. Binnen het "emerging" gedachtegoed worstelen vele denkers en doeners met dit probleem. Ook in de Nederlandse setting zoekt men naar nieuwe theologische gedachten en structuren (al voeren de aan te passen structuren nog steeds de boventoon, helaas). Jason Clark toont in zijn dissertatie "Via Media" aan dat werkelijke veranderingen een theologische basis moeten hebben, maar dat terzijde.

Welk karakter hebben deze veranderingen? Zoals ik al zei, pleiten sommigen voor een revolutie. Zo zijn er mensen die de karakteristieke kerkdienst achter zich hebben gelaten. Sommigen beleven hun geloof helemaal buiten de kerkelijke verbanden. Een radicale breuk tussen de oude en de nieuwe beleving plaatst deze mensen in een nieuwe geloofservaring. Ik denk dan aan de huiskerken die ontstaan, ik denk aan de geloofsgemeenschappen die ontstaan zonder enige band met een groter kerkelijk verband, ik denk ook aan sommigen die niet het geloof, maar wel de kerk vaarwel hebben gezegd. Op deze wijze kunnen nieuwe inzichten snel vormgegeven worden. Ook kan snel ingespeeld worden op een snel veranderende cultuur. Verschillende schrijvers denken hierover na: George Barna (Revolution) of Alan Jamieson (A churchless faith).

Anderen pleiten voor een meer geleidelijke overgang. Het rapport "Mission shaped church" van de Anglicaanse kerk in Engeland is daar een voorbeeld van. Ook Kester Brewin in zijn boek "The complex Christ" pleit hiervoor. Hij zegt: "If we are to transform the whole, and truly alter the very nature of things for the good, then the mode of change cannot be revolution, but evolution". Achter deze opmerking zit het besef dat een geloofsgemeenschap nooit alleen staat, maar altijd deel uitmaakt van een groter verband (de kerk is "katholiek", staat op de schouwers van vele kerkmensen in de geschiedenis). Opgemerkt moet worden dat sommige veranderingen op deze wijze nooit zullen plaatsvinden. Brewin zegt daarop dat dat niet onze zaak is, maar van God, die Zijn kerk bouwt. Deze visie betrekt de hele kerk bij nieuwe gedachten en vormen, zonder dat er breuken optreden.

Hier staan twee visies tegenover elkaar. Twee visies die beide het "semper reformanda" voor ogen hebben. Kunnen ze samengaan? Daarover in een volgende post.

I'm back!

Kijkend naar mijn laatste post, dan is het weer veel te lang geleden dat er iets op deze blog is verschenen. Niet dat het aan inspiratie ontbrak, ik was gewoon te druk. We zijn driftig op zoek geweest naar tijdelijke woonruimte. Dat hebben we redelijk snel kunnen vinden en daarom hebben we de afgelopen weken in twee huizen gewoond. Uiteindelijk is zo goed als alle huisraad bij mijn schoonouders opgeslagen. We wonen nu op een tijdelijk woonadres totdat het kleine wonder wordt geboren. Het was een grote verassing toen we hoorden dat we in verwachting waren. Mariska wordt dikker en dikker en ik ben meer en meer benieuwd welk kindje we zullen krijgen.

Naast de verhuizing en de zwangerschap moet de scriptie nog afgeschreven worden. Dat schiet heel aardig op en het is enorm verreikend. Binnen het "emergent" wereldje wordt er heel wat afgeschreven en bijna niemand denkt hetzelfde.

Door de drukte van deze maand en bijna geen mogelijkheid om email te lezen, heb ik ook heel wat blogposts gemist. Ik ga dat snel inhalen, wat ik zag dat er interessante discussies gaande zijn.

Binnenkort kun je een post verwachten over de kerk die of een "evolutie" of een "revolutie" nodig heeft. Horend naar verschillende Nederlandse bloggers, roepen er een groot aantal om een revolutie. Christelijk anarchisme?

South moving north

Ik heb vandaag gehoord dat er een klimaatsverandering bezig is. Het heeft niets te maken met het broeikaseffect, maar alles met bevolkingsmigraties. Na de 16de eeuw vertrokken westerlingen naar het zuiden vanwege geld, geluk, avontuur, maar ook om het evangelie uit te dragen. We leven al weer een aantal eeuwen verder en tij is gekeerd. Het zuiden komt naar het noorden. Dat hoorde ik op een studiedag die werd georganiseerd door de Nederlandse Zendingsraad en de Evangelische Alliantie.

De opkomst van het christelijke zuiden wordt ijzersterk beschreven door Philip Jenkins (ook al lopen de kerken in West-Europa leeg, ze floreren in Afrika, Zuid-Amerika en Zuidoost Azië).
Vandaag was er aandacht voor die zuidelijke christenen die naar Europa komen en hier vrij het evangelie verkondigen. Ze spreken van "the dark continent of Europa". De echo van "donker Afrika" galmt na. Echter, vaak resulteert de evangelisatie van etnische groepen in kerken met alleen allochtone mensen. In Amsterdam zijn er alleen al 170 migranten kerken. Opvallend was de reden van één van de Afrikaanse sprekers: deze mensen voelen zich niet welkom in de bestaande Nederlandse kerken. Ze voelen dat de deuren gesloten zijn. Andrew Walls, één van de andere sprekers, antwoordde later: de kerk van het Nieuwe Testament was multi-ethisch. Willen we een Nieuw-Testamentische kerk zijn, dan is er ruimte voor mensen van allerlei achtergrond. Lees maar eens in Handelingen. Lees maar eens over de leiding van de gemeente in Antiochië. Helaas zie je dat nog niet in onze tijd! Daarom ging er ook een oproep uit om werkelijk mensen van over de grens in "onze" kerken een warm welkom te geven. De frist de boel in sommige gevallen erg op. En dat is wel eens nodig!

Voorbeelden van "Emerging churches"

Tijdens het schrijven van mijn thesis, kwam ik deze filmpjes tegen op YouTube. Insprirerende kost!!


-----

-----
Missional/Emerging Church

Aan mijn Profiel Toevoegen | Meer Video's

Metanoia (2)

Eén van de eerste keren dat het woord bekering in de evangeliën wordt gebruikt, koppelt Johannes dit begrip aan het Koninkrijk van God (Mk1:15). Het Koninkrijk van God is nabij, bekeert u en gelooft het evangelie. Het werkvoor dat hier voor bekeren wordt gebruikt, duidt op het omkeren van een mens. In "The Dictionary of New Testament Theology" wordt daarover gezegd:

In fact the predominantly intellectual understanding of metanoia as change of mind plays very little part in the NT. Rather the decision by the whole man to turn is stressed. It is clear that we are concerned neither with a purely outward turning nor with a merely intellectual change of ideas (DNTT, deel 1, pag. 358).

Bekering is dus een handeling die de hele mens aangaat. Het is niet een verstandelijke keuze die je maakt, het heeft gevolgen voor het hele leven. Johannes zegt dat ook in Matt3:8: "breng vrucht voort die aan de bekering beantwoord." Om de toorn van God te ontgaan, moeten mensen zich bekeren en hun leven moet overeenkomstig Gods wil zijn. Het lijkt erop dat deze tekst zegt dat de bekering aan de ene kant een vrije handeling van elk mens, aan de andere kant is het een plicht. Jezus neemt dit in Matt4:17 over van Johannes. Jezus legt ook te verbinding tussen het Koninkrijk en de bekering.

Vanuit de evangeliën kunnen we afleiden dat bekering niet meer slaat op het navolgen van wetten en regels, maar het volgen van een persoon: Jezus. Daarnaast wordt in Mk1:15, de eerste tekst die ik noemde, bekering en geloof naast elkaar geplaatst. De roep om bekering wordt een roep om geloof en discipelschap.

Wat voor gevolgen heeft dit voor de oproep tot bekering:

1. Bekering is geen eenmalige gebeurtenis. Het is een begin van het volgen van Jezus.
   
2. De oproep tot bekering is een oproep tot discipelschap. Jezus roept in het Grote Zendingsgebod niet op om mensen te bekeren, Hij roept op om discipelen te maken.
   
3. Een oproep tot bekering moet vergezeld gaat met een oproep tot geloof en discipelschap. Een werkelijke bekering wordt niet bevestigd door discipelschap, discipelschap is de zichtbare bekering.
4. Over de oproep in diensten moet ernstig nagedacht worden.
   

Bekering is een begin en is geen moment. Het is een start in discipelschap.

Metanoia

Gisteren zijn er weer een paar mensen gedoopt in de gemeente. In de getuigenissen hoorden we over ingrijpende gebeurtenissen en bewogen levens. Bij deze mensen was God er met de paplepel in gegoten. Iemand zei dat ze een leven zonder God niet kon voorstellen. Aan de hand van een dergelijk getuigenis zeggen we vaak dat bekering tweeledig kan zijn:

1. een proces.
2. een punt in de tijd dat je met dag en uur kan aanwijzen.

Tijdens de dienst bleef ik daar aan denken. Met name omdat er in de dienst een oproep werd gedaan om je leven aan Jezus te geven. Wat is bekering nu eigenlijk? Negens staat in de bijbel dat je Jezus in je hart moet ontvangen. Hoe moet je hier tegen aan kijken? De volgende keer een beschouwing.

Wie heeft er gelijk?

Elk nieuwsprogramma heeft inmiddels uitgelegd wat een IP-adres is en dat je aan de hand daarvan kun zien wie wat op internet doet. Daardoor is iemand erachter gekomen dat Mabel en Friso zelf een Wikipedia artikel hebben veranderd. Ten gunste van zichzelf natuurlijk. Nu blijkt dat zij niet de enige zijn. Met name grote bedrijven, zoals Shell en Philips, maken zich hier schuldig aan. Ze herschrijven hun eigen geschiedenis die door een niet-medewerker geheel anders is weergegeven.

Dit staat niet op zichzelf. Na de Tweede Wereld oorlog zag je dat de gruwelijkheden van de Nazi's werden verbloemd in de geschiedenisboekjes. De Holocaust-ontkenners worden nu strafbaar gesteld, maar ze hebben lange tijd mogen roepen dat het niet is gebeurd. Turkije is druk bezig geweest om de Armeense kwestie in Oost Turkije letterlijk onder de grond te schoffelen. En zo kan ik nog wel even doorgaan. De geschiedenis wordt op deze wijze actief anders weergegeven.

Maar wat zit er in de hoofden van mensen uit bijvoorbeeld Nederland aangaande hun verleden? De meeste Nederlanders kunnen niet beschrijven wat er plaats heeft gevonden tijdens de Politionele acties in Indonesië. Sommige zullen niet eens weten wat het is. Het hoort niet tot "onze" geschiedenis. Vraag iemand ter plekke en het zit vastgebrand in zijn of haar geheugen. Geschiedenis is een grillig iets. Het lijkt erop dat onze culturele omgeving deels bepaald hoe we tegen de geschiedenis aankijken. We schiften en we beoordelen. Nu vinden we de slavernij een zwarte bladzij in onze geschiedenis. Leefden we in die tijd, dan kon het zijn dat we ons brood ermee verdienden. Hoe komt het dat onze kijk zo veranderd? Dat onze kijk op de geschiedenis zo kan veranderen? Want er zijn veel meer andere voorbeelden te noemen, die minder ingrijpend zijn.

Bij dit alles moest ik aan twee dingen denken:

1. De waarheid is hard. Sommigen kunnen ze niet aan. Fouten erkennen is op hoog niveau even moeilijk als op het gewone Jan in de straat niveau. Boeten voor gruwelijkheden gebeurt nog maar sporadisch. Zelfs belangrijke mensen van het koninklijk huis willen niet blijvend aan fouten worden herinnerd.
   
2. Geschiedenis moet beschreven worden. Het resultaat hangt af van degene die het schrijft, blijkt maar weer eens. Wie zegt wat de juiste versie is van wat er gebeurt? Het is redelijk postmodern om te zeggen dat de geschiedenis nooit objectief beschreven kan worden. Elk mens neemt zijn eigen geschiedenis mee. Geschiedenis is een geïnterpreteerde werkelijkheid. Wie zegt dan dat iets toch werkelijk zo is gebeurd? Dat is de intellectuele vraag waar ik mee blijf zitten. Hoe kunnen we dan nog oordelen over de weergave van de geschiedenis? Wie heeft er gelijk?
   

Een rood hoofd

Deze weken moet het gebeuren. Mijn scriptie moet af. Daarom zit ik elke dag in de boeken en schrijf dat het een lieve lust is. Ik ben nu bezig met een hoofdstuk over postmodernisme. Dit onderwerp is bijna niet analytisch te beschrijven, het fenomeen postmodernisme verzet zich tegen alle vormen van systematiek lijkt het wel. Mijn analytische geest vind het dan ook lastig om er een stap voor stap verhaal van te maken. We zullen zien wat ervan komt. Postmodernisme (PM) is nogal eens gedemoniseerd. Het zou de waarheid verkwanselen. Alles zou relatief zijn. Misschien dat sommige PM-denkers dat hebben gezegd, maar dat is niet het hele verhaal. Ik haal er veel positieve gedachten uit. Bijvoorbeeld dat je ook buiten de geijkte patronen mag denken.

Ik herinner met nog een uitweiding van iemand die eindigde met: "Ja, hé Haije!" Op dat moment moest ik een Zoeklicht-eindtijd-schema, dat net was uitgelegd, met duidelijke knikken bevestigen. Een ander voorbeeld. Ik herinner me in mijn stagetijd een bijbel studie waar ik een bijbel gedeelte uitlegde. Blijkbaar was dit anders dan één van de vorige voorgangers had gedaan en dat werd mij door een kring lid nadrukkelijk duidelijk gemaakt. In die tijd kon ik daar nogal eens een rood hoofd van krijgen. Later ben ik over dergelijke voorbeelden nogal ontstemd geraakt. Blijkbaar was het niet bijbels om iets anders te denken over de "eindtijd". Buiten het schema was er geen heil.

Er ademt in het PM-denken een vrijheid van denken. Met die relativiteit van de waarheid valt het reuze mee. Ook geldt dat voor het lezen van de bijbel. Je mag over zaken anders denken zonder van je orthodoxe sokkel te vallen. Moet je dan niet grondig nadenken? Juist nog meer, want in de discussie moet je kunnen verantwoorden waar je voor staat. Ben je dan niet meer recht in den leer? Een postmodern iemand zou daar graag eens een boom over op willen zetten!

Worship alleen

Is aanbidding iets tussen ons en God. Dat hoorde ik vandaag. Volgens mij is aanbidding iets tussen God en de gemeente. We aanbidding in gemeenschap als individu. Veel mensen denken nog steeds erg individualistisch. Daarmee doe we de gemeente als gemeenschap tekort. Maar bovenal erkennen we niet het individu een mens in gemeenschap is.

Samen op zoek naar Traditie

Binnen "emerging churches" is met op zoek naar theologische uitgangspunten voor het geloof. Ook al is het nog maar beperkt, de eerste tekenen zijn zichtbaar. Stanley Grenz en John Franke zijn toonaangevend met boeken als "Renewing the Center" en "Beyond Foundationalism". In het eerst genoemde boek gaat Grenz op zoek naar de kern van het evangelisch theologische denken, dat voor hem in de laatste 20-30 jaar op een dood spoor terecht is gekomen. Hij pelt de theologie af om het daarna weer op te bouwen. Hij lijkt bezig te zijn met een theologische deconstructie. Hij vraagt zich dan af wat je na deconstructie overhoudt. Wat is de kern van je theologisch denken? Volgens mij moet die kern alles te maken hebben met theologische rode draden die door de geschiedenis geweven zijn.

Hij komt met drie kaderpalen:

• Een theologie moet het evangelie als kern hebben.
• Leerstellige orientatie (doctrinal in orientation).
• Katholiek (algemeen) in visie. De theologie moet een universele strekking hebben.

Hij spreekt van een "generous orthodoxy". Hij is op zoekt naar theologische ruimte en een vrije adem. Kunnen we met de theologische geschiedenis in het achterhoofd komen tot een theologie die de vernieuwend is, maar die de verbinding met het verleden niet verbreekt?

Mannen als gemeentestichters

The man, the mission and the message! Ben je het met hem eens?

Death by ministry

Op de blog van Mark Driscoll staan interessante opmerkingen over stress, werkdruk, prioriteiten, enz. in een bediening. Voor iedereen die worstelt met grenzen is het een een aanrader om eens te kijken.

Traditie met een grote T of kleine t

Binnen de Rooms Katholieke kerk is de apostolische successie een rode draad met de kerk van het begin. Protestantse en evangelische kerken kennen iets dergelijks niet. Zij erkennen ook geen bisschoppelijke autoriteit die de kerk haar bestaansrecht geeft. Wat bindt evangelische gemeente met de kerk van alle tijden en alle plaatsen? Voor vele kerken is dat de kern van het evangelie zoals die verwoordt is in geloofsbelijdenissen. Deze geloofsbelijdenissen verwoorden de Traditie met de grote T. Zonder deze Traditie staan kerken buiten de heilsgeschiedenis. Het betekent wel dat kerken zich moeten scharen achter deze geloofsbelijdenissen. Maar hoe ga je dan om met veranderingen in een geloofsbelijdenis? Of staat deze voor altijd vast? Ik denk het niet. De kerk moet altijd zich in gebed altijd uitstrekken naar de leiding van de Heilige Geest. Dat is ook wat de kerkvaders deden toen ze deze belijdenissen opstelden. Blijft wel staan wat in deze tijd de Traditie met de grote T is. Scharen we ons achter de geloofsbelijdenis van Nicea, een geloofsdocument dat in veel kerken nog wordt gelezen? Of zijn er nog andere geloofspunten die ons zouden moeten binden en die nu onderbelicht zijn. Ik denk dat geloofsbelijdenissen een basis moeten zijn om ons geloof van alle tijden te belijden. Wel moet de kerk de vrijheid nemen om ingebed en onder leiding van de Heilige Geest te zoeken naar verbindende geloofsantwoorden in deze tijd.

Apostolische succesie

De paus heeft het de afgelopen weken weer eens duidelijk gemaakt dat de ware kerk toch de kerk is die teruggaat op Petrus. Tijdens Vaticanum II was er een opening naar heil binnen andere kerk verbanden, maar dat lijkt nu weer van de baan. Binnen de Rooms Katholieke kerk is de apostolische successie van enorm belang. Het bepaalt de voortgang van de kerk in de geschiedenis. Het wordt gezien als een ankerpunt. Dat is geheel anders binnen evangelicale verbanden.

Emerging churches zetten zich met name af in de VS af tegen het bestaande evangelicalisme. De banden worden doorgesneden en er wordt "opnieuw" begonnen. De lijn met de geschiedenis is er bijna niet en velen weten niets van hun voorgeslacht. Het gaat dan volgens mij om de traditie met de kleine t. De geschiedenis en geloofsovertuigingen door de eeuwen heen. Binnen de Roomse kerk wordt deze traditie bewaakt door uiteindelijk de Paus. Is deze traditie in de evangelicale wereld wel van belang? Binnen emerging churches zie je dat soms op willekeurige wijze, geput wordt uit deze traditie. Maar daarbij is de traditie niet een verbindingslijn met het verleden, maar een informatiebron. Hechten wij belang aan traditie, willen we daar echt waarde aan hechten? Volgens mij moeten we dat wel doen. We moeten ons verleden onderzoeken en daaruit ons heden mee voeden en vormen. Traditie is belangrijk en mag niet overboord gegooid worden. Moet we dan klakkeloos de traditie omarmen? Nee, er zijn wel kaders. Over die kaders gaat het de volgende keer.

Mop

Mensen die mij kennen weten dat ik niet zo'n moppenverteller ben, maar deze wil ik jullie niet onthouden. Een oude 1-dollarmunt en een versleten 20-dollarbiljet komen bij een bank om met pensioen te gaan. Terwijl ze samen op de lopende band liggen om te worden vernietigd, raken ze in gesprek. Het biljet begint over zijn reizen door het land. "Ik heb een heerlijk leven gehad. Ik ben in Las Vegas geweest en in Atlantic City en in de beste restaurants van New York. Ik heb op Broadway de beste artiesten gezien en ik heb zelfs een cruise gemaakt naar de Caribbean. "Wow", zet de dollarmunt. "Jij had een leuk leven". "Maar vertel...", vraagt het biljet. "Waar ben jij zoal geweest in jouw leven?" De munt antwoord: "Oh, ik ben in de katholieke kerk geweest, in de protestantse kerk, in de baptistenkerk, in de lutherse kerk..." Het 20-dollar biljet valt hem in de rede: "Wat is een kerk?"

Groeiende verschillen in gemeenten

Dat zegt Ds. P.J. Teeuw in een nieuw verschenen boekje over de kerk in zijn algemeenheid. Teeuw komt uit de Gereformeerde Bond in de PKN kerken. De oorzaak van de verschillen is dat de kerk niet meer in een isolement bevindt en dat "invloeden van buitenaf niet meer zijn tegen te houden". Oude tradities staan ter discussie. Dat laatste is belangrijk. Want over welke tradities hebben we het dan? Sommigen denken aan de Rooms Katholieke kerk waarin de traditie een plaats heeft naar de openbaring in de Bijbel. Anderen zien het in de belijdenissen. Weer anderen zien het in de liturgie van de eredienst. Niet veel mensen zullen dit weten, maar traditie komt ook in bijbel voor. Er zijn verschillende plaatsen waar we het woord paradosis of de afgeleide werkwoordsvorm paradidomi tegenkomen. Het meest in het oog springend voorbeeld is 1Kor11. Paulus zegt daar in vers 11 over het avondmaal: "want zelf heb ik bij overlevering van de Here ontvangen". Paulus spreekt hiervan traditie, net zoals hij dat doet in vers 2 van dit zelfde hoofdstuk. Verschillende Engelse vertalingen vertalen de "overleveringen" van vers 2 met "traditions". De vraag die dan ook naar voren treedt is deze: wanneer spreken van van traditie als anker van onze identiteit en wanneer is het een ballast die onze identiteit verstard? Over welke traditie heeft Paulus het hier? De volgende keer meer.

Zijn we creatief genoeg in ons denken?

Op deze "emerging" blogs discussiëren mensen dat het een lieve lust is. Ik merk steeds vaker dat we het erg moeilijk vinden om ons als geloofsgemeenschap te positioneren ten opzichten van de rest van deze wereld. Sommigen willen de kloof kleiner maken, anderen definiëren de kloof, weer anderen spreken van een counter culture houding. We vergeten wel eens dat de wijze van kerk zijn sterk gekoppeld is aan de huidige cultuur. Er zijn weer heel wat mensen die gemeenschap op de voorgrond brengen. Ook het kabinet is daar mee bezig: samenwerken en samenleven moeten we met elkaar. Is het mogelijk om tot de essentie van de kerk door te dringen? Volgens mij is de kerk altijd mede door de cultuur gevormd. Is dat niet het geval is, krijg je Amish achtige verschijnselen die lachend worden bekeken door buitenstaanders. We mogen als kerk daarom niet stil blijven staan en zijn aan verplicht in beweging te blijven. In de komende posts iets meer over verandering en verstarring.

Denken in systemen

Ik was vandaag in gesprek met iemand over creatieve manieren van kerk zijn. Ik merk hoe lastig het is om niet in systemen of modellen te denken. Wanneer ik praat over de dingen die mij bezig houden m.b.t. kerk-zijn moet ik er vaak bij zeggen dat het niet Willow-II of een 6de en 7de doel is dat aan The Purpose Driven Church wordt gehangen. Modellen zijn statisch. Denken over kerk moet volgens mij een "continuous change" zijn. Dat wil niet zeggen dan de kerk met alle winden mee waait, maar steeds moet afvragen waarom we dingen doen zoals we dat doen. Willow spreekt modern denkende mensen aan die overtuigd willen worden en daar ook de kans voor krijgen. Kunnen we in deze tijd kerk zijn d.m.v. modellen? Dat is de vraag die mij triggert.

Privileges in Europa

Stuart Murray zei het vorige week nog tijdens een gemeentestichters-seminar dat we als christenen in Europa onze privileges koste wat kost willen behouden. Deze privileges zijn gebaseerd op een christelijke politieke Europese eenheid die begon bij Constantijn, maar die we nu al een lange tijd niet meer bezitten. Murray noemt Europa post-christelijk. Bij sommigen is dat nog niet doorgedrongen.

Deze week bewees een email-kettingbrief weer eens dat er nog veel mensen reageren vanuit deze priviliges. Ik kreeg de brief meerdere malen in mijn mailbox. De email gaat over verwijzing naar God in de Europese grondwet. Daar hebben we als christelijke Europese natie recht op. Angela Merkel denkt daar anders over en via deze kettingbrief willen christenen daar tegenin te gaan. Volgens mij kunnen we onze energie beter in andere dingen steken. Als elke onderschrijver van de petitie nu eens een niet-christen tot Jezus zou leiden, dan zou dat betekenen dat er gemiddeld zo'n 500 gemeenten in Europa bij komen (men rekent op plm. 100.000 ondertekenaars). We kunnen ons beter bezig houden met het laten zien dat we vanuit christelijke principes Europa willen dienen, dan dat we het afdwingen door een petitie en het anderen daardoor opdringen. Volgens mij ligt daar een enorm braak liggend terrein.