Preken voor postmoderne mensen

Jongeren houden het maximaal 20 minuten vol om naar een spreekbeurt te luisteren. Dat is mijn al zo vaak gezegd. Hou het dan ook zo kort, is dan de conclusie. We leven immers in een beeldcultuur en niet in een luistercultuur. Daar tegenover staat de uitspraak van iemand die zegt dat je minstens 45 minuten nodig hebt om een goed punt neer te zetten.

Denkend over de "emerging church" zaken, denk je ook aan preken. Hoe kan je een postmodern iemand aanspreken, zodat hij of zijn iets meepikt. Vijf opties:

1. Niets veranderen, ze moeten zich maar aanpassen. Dat is het makkelijkst en snelst. Je hoeft geen energie te steken in onderzoek. Wel kan het zijn dat er mensen afhaken.
2. Gebruik veel multimedia zaken om de boodschap visueel te ondersteunen.
   
3. De preek moet in een narratieve vorm gegoten worden. Vertel een verhaal en de mensen moeten de boodschap daar uithalen.
4. Schaf de preek af. Ook makkelijk, je hoeft niet na te denken over andere vormen. Toch lijkt het mij geen oplossing voor het probleem.
5. Giet de preek in een gespreksvorm. Dit idee las ik in "Preaching Re-imagined" van Doug Pagitt. Een gesprekleider leidt het thema in het de groep gaat daarmee aan de slag in een gesprek. De preek heet dan ook een "conversation".
   

Zijn er nog meer suggesties?