En toen zei ik dat ik werkte in een evangelische gemeente

Ze keek me met een lachje aan. Cura? Dat zijn de betaalde geestelijken in de RK kerk. "Ja", zei ik. "Je werkt in een kerk" vroeg ze met veel verbazing. Het leek of ze me niet geloofde. Ik wilde het gesprek nog een andere kant op keren, omdat ik al vaker de negatieve associaties met RK kerk had moeten aanhoren. Ik voelde weer zoiets opkomen. Maar ze bleek vasthoudender dan ik dacht. Ik vroeg of ze gedoopt was. "Ja, dat wel", zei ze, "maar ik praktiseer het niet". De voor de hand liggende vraag is dan natuurlijk: "Waarom niet?" "Omdat de mensen in de kerk net zo kletsen als ieder ander", bekende ze. Ik begon over het verleden, maar zij had het natuurlijk over nu, het heden. Zij kende mensen die aan niets beantwoorden aan wat iemand uit de kerk zou moeten doen. Dus dat wist ze dus wel. Ze had een bepaald verwachtingspatroon. Voor haar is het evangelie geen verhaal, maar een voorbeeld. Dan hoop ik dat ze christenen tegenkomt die niet ruiken naar een zweetlucht, maar een "welriekende reuk" zijn.

Guernica

Ik denk dat het belangrijkste schilderij van Picasso toch wel "Guernica" is. Voor "Guernica" kun je in onze tijd Congo, Irak, Rwanda, Afghanistan, Israël, enz. invullen. In deze 3D voorstelling komt alles nog meer tot leven. Vooral de roepende of schreeuwende vrouw met het kind aan de borst zegt voldoende.

De derde weg (4)

We slaan een groot aantal jaren over. De aandacht voor de Bijbel vanuit evangelicale kring laaide in het midden jaren zeventig van de vorige eeuw op. In de VS bijvoorbeeld door het boek "Battle for the Bible" van Harold Lindsell. In 1978 komen een aantal Amerikaanse evangelicalen met het "Chicago statement" over bijbelse foutloosheid (de volledige tekst is hier te vinden). In Nederland kwam in de jaren 70 de EO, onder de redactie van W.J.J. Glashouwer, met de uitgave "Het ontstaan van de Bijbel". Deze tijd kenmerkt zich door een zorg binnen evangelicale kring over de liberale tendensen binnen met name de protestantse theologie in Nederland. Het boek benadrukt dat de Bijbel betrouwbaar is en een door God geïnspireerd boek. Het is de tijd van Herman Wiersinga en de uitgave in 1980 van het rapport "God met ons" door de Gereformeerde Kerken. Een discussie barst los over foutloosheid, onfeilbaarheid en betrouwbaarheid. Dergelijke discussies drijven ter rechterzijde en ter linkerzijde de theologische kampen uiteen. Verschillende schrijvers reageren op ontwikkelingen in het andere kamp. Het, ene kamp is het conservatieve evangelicalisme/protestantisme. De andere kant bevinden zich de ideeën met een de liberale basis, met name binnen de protestantse en Rooms Katholieke kerk.

We horen in de laatste jaren een nadruk op een derde weg. Ouweneel spreek daarover in "De boodschap en de kloof", een publicatie van de EO uit 1997. Het zegt daar:

Ik ben er diep van overtuigd dat er een weg mogelijk is tussen het liberalisme enerzijds en het fundamentalisme anderzijds, met name als het om de Schriftbeschouwing gaat (De boodschap en de kloof, p64).

Wat opvalt is dat Ouweneel het conservatieve kamp "fundamentalistisch" noemt. Ten tweede dat de Schriftbeschouwing door hem als een splijtzwam wordt gezien. Opmerkelijk is de reactie van John Franke op de ontwikkeling die Ouweneel schetst:

This conception of knowledge also significantly influenced the church as Christian leaders and thinkers reshaped their understanding of the faith in accordance with its dictates. In the nineteenth and twentieth centuries, the foundationalist inpulse produced a theological division between the “left” and the “right” among Anglo-Americans – liberals constructed theology upon the foundation unassailable religious experience while conservatives looked to an error-free Bible as the incontrovertible foundation of their theology. But in spite of their differences, we can see that while liberal and conservative Christians appeared to be going their separate ways throughout the twentieth century, both were responding in different ways to the same modern, foundationalist agenda. (John Franke in Brian McLaren, Generous orthodoxy, p15)

Dave Tomlinson bevestigt deze analyse vanuit een Brits perspectief. Voor Tomlinson vinden zowel de liberale en de conservatief evangelicale tradities hun basis in de moderniteit. Beide richtingen accepteren de epistemologische veronderstelling dat waarheid verkregen wordt door wetenschappelijke of rationele kennis.

De evangelicale benadering vindt plaatst volgens Franke en Tomlinson vanuit een modernistische visie. Daarin verschilt ze dus niet met de liberale traditie. Een een volgende post meer.

Palestijnen

Afgelopen vrijdag is weer een volgende cursus Spaans begonnen. Als gevolg daarvan moest ik vandaag weer een nieuw boek aanschaffen. Ik zit tegenwoordig op niveau "superior". Klinkt nogal, maar dat moet in de praktijk nog maar blijken. Maar omdat Mariska ook nog wat andere dingen moest kopen, liepen we op een gegeven moment tegen een demonstratie aan. Arafat sjaals en vlaggen van Palestina. In Spanje is het belangrijk nieuws. Niet alleen in Granada, maar ook in andere plaatsen wordt gedemonstreerd.

Het is een probleem zonder einde, zo lijkt het. Ik ervaar dat men in Spanje het nieuws op een hardere manier aan het publiek toont. We zien hier veel lijken liggend in een lange rij, mensen in het bloed en rokende gebouwen. Op YouTube zijn de precisie bombardementen van Israël te zien. Ook de gevolgen van de Qassam raketten van Hamas zijn zichtbaar. Ik zie dode Palestijnse kinderen die op een bed liggen. Ik zie Israëliërs die de schuilkelder opzoeken. En artsen die in erbarmelijke omstandigheden mensen moeten helpen in hun lijden. Wanneer eindigt dit drama? De aanhangers van de gedachten van Hal Lindsey zullen hierin een voorbode zich van de grote strijd. Het is alleen nog maar wachten... Volgens mij is de eschatologie iets genuanceerder, maar dat laat ik maar even voor nu. Hoe kan dit stoppen? Hoeveel moeten er nog sterven?

Elvis

Vandaag zou Elvis 74 jaar zijn geworden. Het werd geboren op 8 januari 1935. Hij stierf op 42 jarige leeftijd. Even oud als ik nu ben. Altijd als ik aan deze man denk, dan komt een bepaalde melancholie over me. Vrouwen lagen aan zijn voeten. Roem en faam. Die militaire dienst vervulde in West-Duitsland. Man van de verschillende gospel-albums. Man van het witte pak met de hoge kraag. De man van menige film. Man die niet gelukkig was en stierf op het toilet aan een overdosis medicijnen. Het jaar daarvoor was zijn leven een lijdensweg geweest. Voor optredens kon hij soms niet uit bed komen en sommige tours werden dan ook ge-cancel-d. Hij zag geen uitweg meer. Mijn melancholie zit volgens mij in het feit dat de hoogtepunten van zijn bestaan eindigde in de tragiek van het leven. Hij stond volgens sommigen dronken op het podium. Leefde van de pillen op op de been te blijven. Hij kon niet uitbreken uit een leven dat knelde. Kun je in deze wereld nog een "gewoon" leven leiden als je een dergelijk beroemdheid bent? Elvis zat vast aan contracten, werd gevolgd waarheen hij ging. En zijn krijsende vrouwen aan je voeten goed voor een man? Maar hij werd op een gegeven moment ook weer vergeten. En toch kwam hij weer terug. Had haar daar niet tevreden mee moeten zijn. Gewoon in de vergetelheid verdwijnen en leven van de verdiende miljoenen? Of het later nog een proberen en over je problemen heen komen? Is het beroemd zijn verslavend? Had het anders kunnen zijn?



I'm caught in a trap... I can't walk out...because I love you to much baby... Wie was die "baby" voor Elvis?

Share the REALY good!