En toen zei ik dat ik werkte in een evangelische gemeente

Ze keek me met een lachje aan. Cura? Dat zijn de betaalde geestelijken in de RK kerk. "Ja", zei ik. "Je werkt in een kerk" vroeg ze met veel verbazing. Het leek of ze me niet geloofde. Ik wilde het gesprek nog een andere kant op keren, omdat ik al vaker de negatieve associaties met RK kerk had moeten aanhoren. Ik voelde weer zoiets opkomen. Maar ze bleek vasthoudender dan ik dacht. Ik vroeg of ze gedoopt was. "Ja, dat wel", zei ze, "maar ik praktiseer het niet". De voor de hand liggende vraag is dan natuurlijk: "Waarom niet?" "Omdat de mensen in de kerk net zo kletsen als ieder ander", bekende ze. Ik begon over het verleden, maar zij had het natuurlijk over nu, het heden. Zij kende mensen die aan niets beantwoorden aan wat iemand uit de kerk zou moeten doen. Dus dat wist ze dus wel. Ze had een bepaald verwachtingspatroon. Voor haar is het evangelie geen verhaal, maar een voorbeeld. Dan hoop ik dat ze christenen tegenkomt die niet ruiken naar een zweetlucht, maar een "welriekende reuk" zijn.