Elvis

Vandaag zou Elvis 74 jaar zijn geworden. Het werd geboren op 8 januari 1935. Hij stierf op 42 jarige leeftijd. Even oud als ik nu ben. Altijd als ik aan deze man denk, dan komt een bepaalde melancholie over me. Vrouwen lagen aan zijn voeten. Roem en faam. Die militaire dienst vervulde in West-Duitsland. Man van de verschillende gospel-albums. Man van het witte pak met de hoge kraag. De man van menige film. Man die niet gelukkig was en stierf op het toilet aan een overdosis medicijnen. Het jaar daarvoor was zijn leven een lijdensweg geweest. Voor optredens kon hij soms niet uit bed komen en sommige tours werden dan ook ge-cancel-d. Hij zag geen uitweg meer. Mijn melancholie zit volgens mij in het feit dat de hoogtepunten van zijn bestaan eindigde in de tragiek van het leven. Hij stond volgens sommigen dronken op het podium. Leefde van de pillen op op de been te blijven. Hij kon niet uitbreken uit een leven dat knelde. Kun je in deze wereld nog een "gewoon" leven leiden als je een dergelijk beroemdheid bent? Elvis zat vast aan contracten, werd gevolgd waarheen hij ging. En zijn krijsende vrouwen aan je voeten goed voor een man? Maar hij werd op een gegeven moment ook weer vergeten. En toch kwam hij weer terug. Had haar daar niet tevreden mee moeten zijn. Gewoon in de vergetelheid verdwijnen en leven van de verdiende miljoenen? Of het later nog een proberen en over je problemen heen komen? Is het beroemd zijn verslavend? Had het anders kunnen zijn?



I'm caught in a trap... I can't walk out...because I love you to much baby... Wie was die "baby" voor Elvis?